Met 1000 Km/u langs de Eiffeltoren

Mijn vader was ooit als vertegenwoordiger actief. Één van zijn klanten was een vliegbasis in Nederland. Op een goede dag vroegen ze of hij zin had in een pleziertochtje met een L39-albatros straaljager. Een uurtje later stond hij op de vliegbasis weer aan de grond.

De reden? Als de vliegbasis niet een bepaalde hoeveelheid kerosine verbruikte, zouden ze het volgende kwartaal minder ter beschikking hebben…het budget moest dus wél op. Mijn vader vond het prachtig, hoe nutteloos de actie ook was; Hij kon in ieder geval wel zeggen dat hij met bijna 1000km/u een keer langs de Eiffeltoren was geraasd.

Iets dergelijks overkwam mij ook een keer bij een detacheringsklus van 3 maanden, part-time.

Bij binnenkomst luidde de “opdracht”: "Daar is je bureau…daar de koffieautomaat…en veel plezier." "Maar wat moet ik dan gaan doen?" Een logische vraag toch als er goed geld wordt betaald voor je aanwezigheid, of vergiste ik me? "Ja, het inhuurbudget moet op…verzin maar wat…" Ik kon mijn oren haast niet geloven.

Hoezo, het budget moet toch op?! Ik kon er met mijn verstand niet bij: was mijn doel om serieus geld te verbranden?...dat kon toch niet?

Uiteindelijk heb ik toch maar de daad bij de -zeer karige- opdracht gevoegd door heel veel koffie te drinken met diverse mensen van de organisatie en informeel te babbelen. Erg leuk op zich, want je leert iedereen wel snel heel goed kennen en ondertussen merk je ook waar er dingen kunnen verbeteren.

In één van de koffie-momenten heb ik mijn formeel leidinggevende aldaar deelgenoot gemaakt van “een idee” wat ik inmiddels door de vele gesprekken had opgedaan om te gaan doen. Deze was enthousiast en het gevolg was dat ik niet langer part-time ingehuurd was.

9 maanden fulltime, inclusief aanvullende inhuur van verschillende specialisten, en een instellingsbrede uitrol later verliet ik de instantie die in de core van hun automatisering enorm was veranderd.

Toen een aantal jaren later een net afgestudeerde nieuwe collega nog even zijn studentenmail opende en ik toevallig meekeek, was ik best trots om te zien hoe “mijn kindje”  inmiddels was geëvolueerd in de loop der jaren…..